Wiatrowiec
   | modyf: MG 2012-11-20, 12:59 | 1022 odsłon
serwiszglossie

 Wiatrowiec (niem. Wöterkeim) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie bartoszyckim, w gminie Sępopol. Przez wieś przepływa rzeka Pisa Północna. W latach1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa olsztyńskiego.

Spis treści

  [ukryj

Historia[edytuj]

W 1820 r. Wiatrowiec kupili Kobylińscy, a w 1823 także dwa folwarki, należące do majątku ziemskiego Wiatrowie: Pieny o Tałowo. W 1889 r. majątek, wraz z folwarkami, obejmował 757 ha (należał do Kobylińskich).

W 1869 r. powstała tu stacja kolejowa na linii Królewiec - Prostki. W 1907 r. powstała także linia kolejowa Wiatrowiec - Sępopol.

W 1935 r. w tutejszej szkole pracowało dwóch nauczycieli i uczyło się 70 dzieci. W 1939 r. we wsi mieszkało 543 osoby.

Po 1945 r. w pałacu osiedlił się (i pracował w tutejszym PGR Jan Kantowicz, kombatant hiszpańskiej wojny domowej (dąbrowszczak). W 1949 r. uruchomiono linię kolejową do Sępopola (połączenie doBartoszyc i Korsz funkcjonowało od 1945 r.). W latach 1954-61 Wiatrowiec był siedzibą gromady i Gromadzkiej Rady Narodowej. W latach 609. XX w. kierownikiem szkoły był Wiktor Nowicki. W tym czasie wybudowano nową szkołę.

W 1978 r. było tu 48 indywidualnych gospodarstw rolnych o łącznym areale 117 ha. W tym czasie we wsi była poczta, szkoła podstawowa, przedszkole, dzieciniec, klub, biblioteka, sklep wielobranżowy. W 1983 r. we wsi były 33 budynki z 213 mieszkańcami.

Zabytki[edytuj]

  • Dworek, pochodzący z XVIII w., przebudowany w XIX w. Wybudowany na planie prostokąta, dwukondygnacyjny, dwutrakowy, z ryzalitem środkowycm, zwieńczonym trójkątnytm tymparonem od frontu i od fasady ogrodowej. Na ganku były dwie płaskorzeźby z XVII w. Wewnatrz, nad kominkiem - płaskorzeźba kobiety w stroju z XVIII w. Stiukowe rzeźby na sufitach w pokoju na parterze. Klasysyctyczne rzeźby zostały porozbijane.
  • Budynek gospodarczy, murowany z cegły, na planie prostokąta, jednokondygnacyjny, z połowy XIX w.
  • Park dworski z kamiennymi płytami grobowymi Piotra Kobylińskiego (zm. 1834 r.) i jego żony Emilii von Tettau-Kobylińskiej (zm. 1864).
===================== 7568